Dawid Józef

Dawid Józef przyszedł na świat 27 lutego 2007 roku 🙂 Oto garść wspomnień poprzedzających to wydarzenie oraz informacje na temat Jego Patrona.

Sprzed narodzin…

19 lipca 2006 roku Magda miała wyznaczone spotkanie z Panem Doktorem, który powiedział, że będziemy mieli dziecko 🙂 Przyniosła tą wiadomość do domku gdzie świętowaliśmy radośnie ową nowinę 🙂

Pan Bóg dał nam spokój na tą sytuację, dzięki czemu nie wpadliśmy w panikę “jak to będzie?!”. Radowaliśmy się tym, że będziemy mieli dwójkę małych Szkrabów.

Kiedy okazało się, że pod Magdy sercem zasiedlił się mały Jegomość, Tatusia rozpierała duma (choć Mama równie mocno się cieszyła). Dni mijały bardzo szybko. Te 9 miesięcy było najkrótszymi w naszym życiu 🙂 Aż pewnego zimowego poranka, 27 lutego 2007 roku, okazało się, że Magda dostała regularnych skurczy i czas jechać do szpitala. Do Sarci szybciutko przyjechała Agnieszka Czerny, a później Dziadkowie. My pojechaliśmy do Szpitala na Madalińskiego, ale okazało się, że tam nas nie przyjmą z powodu braku miejsc! Troszkę się tym zdenerwowaliśmy, ale szybko zadzwoniliśmy do szpitala na Karowej i się okazało, ze tam mogą nas przyjąć. Do szpitala zajechaliśmy w południe.

Tatuś non stop dzielnie towarzyszył obolałej Mamie 🙂

Skurcze stawały się coraz silniejsze i około 15:00 poprosiliśmy o ZZO. Zadziałało tylko trochę, ponieważ już o 15:25 Dawid Józef był na świecie 🙂 Mierzył 58cm i ważył 4110gr. Obwód Jego główki wynosił 36cm. Od urodzenia był bardzo przystojny (po Tatusiu rzecz jasna :)) i tak mu zostało do tej pory 🙂

Patroni:

Nasz Syn nosi dwa piękne imiona: Dawid – oznacza “godny kochania” oraz Józef (“Niech Jahwe doda, pomnoży”). Zapraszamy do zapoznania się z postaciami obu Patronów naszego Szkraba 🙂

Dawid

Najpotężniejszy król biblijnego Izraela, rządził od około 1010 do 970 r. przed Chr. Historia Dawida została spisana w 1 Sm 16,13-1 Krl 2,12. Dawid należał do pokolenia Judy i urodził się w Betlejem jako najmłodszy syn Jessego. Rozpoczął karierę na dworze króla Saula jako muzyk grając na lirze, a potem został giermkiem Saula. Odwaga i talenty przywódcze, okazywane w ustawicznych starciach z Filistynami, oraz ogromna sława, jaką zyskał jako dowódca, przysporzyły mu wielkiej popularności i sprawiły, że Saul poczuł się zagrożony. Nastąpił długi i złożony proces ich wzajemnego zbliżania się i oddalania. Szala przechyliła się w końcu na korzyść Dawida, gdy stary prorok Samuel, który niegdyś sam wprowadził Saula na tron, rozczarował się do niego z racji teokratycznych i namaścił na króla Dawida jako nowego wybrańca Bożego.

Droga do godności królewskiej. Dawidowi udało się wyjść cało z prób pozbawienia go życia, jakie podejmował Saul w swych napadach gniewu, i w końcu zbiegł z dworu. Na południu zebrał wokół siebie ludzi wyjętych spod prawa, stworzył z nich oddział zbrojny i trudnił się udzielaniem ochrony. Walczył także z wrogami Judy na zachodzie i południowym zachodzie. Choć Saul nie mógł znaleźć sposobu pozbawienia go życia, to jednak Dawid z powodu stałego zagrożenia postanowił schronić się w Gat, gdzie został wasalem Akisza, króla filistyńskiego. Prowadząc podwójną grę, Dawid utrzymał dobre stosunki z pokoleniami południowymi: Judy, Kaina, Jerachmeela i Symeona. Z powodu nieufności wodzów filistyńskich Dawid nie musiał wypełnić obowiązków wasala w ostatniej wojnie Filistynów z Saulem. Izrael został w niej pokonany na górze Gilboa, Saul i trzej jego synowie polegli w bitwie, a Filistyni mogli odtąd swobodnie działać w Efraimie i w Galilei. Pokolenie Saula, Beniamina, czasowo wypełniło powstałą próżnię polityczną słabym królestwem Iszbaala na Zajordaniu, ale faktyczny władca tego szczątkowego królestwa, Abner, wkrótce stwierdził, że nie uda mu się wyjść zwycięsko z grożącej wojny domowej z Judą i zawarł układ z Dawidem. Rozwój wydarzeń, opóźniony przez w zasadzie polityczne zabójstwa Iszbaala i Abnera, doprowadziły do poddania pokoleń północnych władzy Dawida i uznania go przez nie za króla. Przez siedem lat Dawid rządził Judą rezydując w Hebronie, a przez trzydzieści trzy lata całym Izraelem. Dawid stworzył zjednoczone państwo, które jednak rozpadło się po śmierci Salomona. Liczby dotyczące rządów Dawida, a podane w 2 Sm 5,5 są wyraźnie typologiczne (7 i 40 są liczbami świętymi), niemniej w przybliżeniu wydają się odpowiadać rzeczywistości historycznej. Dawid dyplomatycznie wybrał neutralne miasto na stolicę swego królestwa: Jerozolimę. Zdobycie tego nieizraelskiego miasta-państwa zaalarmowało konfederację miast filistyńskich, ale Dawidowi udało się odeprzeć ich ataki i w sposób trwały uporządkować z nimi stosunki. Podczas swego panowania Dawid podniósł rangę “Miasta Dawidowego” przenosząc do niego dawną arkę, niegdyś przenośne sanktuarium wędrownych szczepów izraelskich. Jego syn Salomon, kontynuował tę politykę, budując centralne sanktuarium państwowe, sławną świątynię Salomona. (Trzy wieki później świątynia stała się, na mocy reform Jozjasza, jedynym legalnym miejscem kultu; jej spadkobierczynią po powrocie z wygnania stała się tak zwana druga świątynia, V w. przed Chr. – 70 r. po Chr.).

Izrael mocarstwem. W okresie konsolidacji królestwa, jaki nastąpił po objęciu władzy królewskiej, Dawid pokonał, podejmując szereg wypraw wojennych, prawie wszystkie sąsiednie narody. Na północy starł się z państwami aramejskimi i Damaszek, Chamat i Soba musiały mu składać daniny; na wschodzi i południowym wschodzie Dawid podporządkował sobie Ammonitów i Moabitów; na południu – Edom; na południowym zachodzie – małe plemiona pustynne, takie jak Amalekici; na zachodzie pokonał Filistynów. Natomiast przyjazne stosunki utrzymywał z miastami i portami fenickimi. Wielka potęga i skuteczność militarna królestwa Dawida opierały się wewnętrznie na dobrej organizacji i istnieniu doświadczonej stałej armii, która składała się głównie z najemników dowodzonych przez kompetentnego stratega Joaba, a zewnętrznie wynikała z bezwładu wielkich mocarstw. W XI w. przechodziły okres słabości, który przez pewien czas nie dotknął swym rujnującym wpływem Palestyny (strategiczna strefa buforowa i teren przejściowy dróg handlowych). Dzięki temu Izrael za panowania Dawida i Salomona był (prawie przez sto lat) potężnym mocarstwem – po raz pierwszy i ostatni.

Wobec rebelii. Stworzenie mocarstwa miało również swoje negatywne reperkusje. Sam Dawid został władcą absolutnym w stylu, jaki był przyjęty w tej części świata, i jego wynoszenie się ponad prawo musiało wydawać się wielu jego poddanym sprzeczne z poczuciem sprawiedliwości i wierzeniami religijnymi. Znaczne niezadowolenie ludu wzbudził wielki dwór zamiłowany w obyczajach światowych i obcej literaturze, a jeszcze większe wielki ucisk administracyjny, wyrażający się w dotkliwych podatkach i robotach przymusowych, których cele nie były jasne. Rozkład dawniejszych wartości pokoleniowych i teokratycznych także przerażał lud. To rosnące niezadowolenie już za czasów Dawida znalazło wyraz i ujście w buncie Absaloma. Książę ten sprytnie wykorzystał nastrój sprzeciwu, zasugerował alternatywę polityczną i po starannych przygotowaniach przechwycił władzę, tak że Dawid został zmuszony do ucieczki z własnego kraju. Gdy jednak uzurpatorowi nie udało się od razu odizolować Dawida, zyskał on czas, by połączyć się z lojalną nadal częścią stałej armii, a następnie zmienić niekorzystną dla siebie sytuację w zaciętej bitwie na Zajordaniu. Po powrocie do Jerozolimy Dawid dyskryminował pokolenia północne faworyzując własne – Judy, za co natychmiast musiał zapłacić wysoką cenę: secesją Północy pod wodzą Szeby, syna Bikriego. Jeszcze raz Joab, który jako polityk już dwukrotnie interweniował w politykę Dawida wobec Absaloma, ratować musiał tron, podejmując błyskawiczną kampanię przeciw Szebie.

Podobnie jak wielu innych wielkich ludzi, Dawid nie uregulował sprawy następstwa po sobie, tak że nawet przed jego śmiercią wybuchła zacięta walka na dworze o sukcesję. Grupa skupiona wokół Salomona, na czele z jego matką, Batszebą, i prorokiem Natanem, okazała się najsilniejsza i wkrótce po śmierci Dawida wyeliminowała rywalizującego z nim księcia, Adoniasza, Którego popierał Joab. Dawid był nie tylko potężnym przywódcą i osobowością, wielkim żołnierzem i mężem stanu, lecz także znakomitym poetą. Był autorem przejmującej lamentacji (1 Sm 1), a także wielu utworów, które przypisuje mu Księga Psalmów. Dwór, który powołał do życia i który rozbudował Salomon, stał się silnym impulsem powstania literatury biblijnej Izraela, jej gatunków literackich i zawartych w niej wartości. Dynastia założona przez Dawida przeżyła rozpad królestwa po śmierci Salomona i raądziła Judą aż do wygnania, które zaczęło się w 586 r. przed Chr. Jej prestiż inspirował proroctwa mesjańskie późniejszych poetów; w NT królewska linia zostaje tak wydłużona, aby mogła objąć Jezusa z Nazaretu, “Pomazańca” (gr. Christos), potomka Dawida. Następstwa wybrania przez Dawida Jerozolimy na stolicę wyczuwalne są do dziś: w oczach Żydów, chrześcijan i muzułmanów miasto to jest święte. Utwory poetyckie Dawida żyją nadal w liturgii wspólnot żydowskich i chrześcijańskich i śpiewa się je po dzień dzisiejszy.

Historia Dawida – szczyty narracji hebrajskiej. Przedstawiony wizerunek Dawida opiera sie na opinii, że jego jedyne źródło, 1 i 2 Sm, jest w zasadniczym zarysie historycznie wiarygodne. W każdym razie postać Dawida zainspirowała autora(ów) tych ksiąg tak dalece, że hebrajska sztuka narracji osiągnęła w nich swe szczyty. Przedstawiają one nie tylko obraz wybrańca Bożego, lecz również obraz samego Dawida, który jako król uległ pokusie sprawowania absolutnej władzy, a jako ojciec zawiódł swych zbyt ambitnych synów, Amnona, Absaloma i Adoniasza. W ten sposób doszedł do nas portret bezstronny, bardzo krytyczny, ale z pewnością nie nadto surowy, psychologicznie wnikliwy i duchowo głęboki.

Źródło informacji pochodzi z “Encyklopedii Biblijnej” – redakcja naukowa:
Paul J. Achtemeier, redaktor naukowy serii: ks. Waldemar Chrostowski.

Józef

Syn Jakuba (Mt 1,16) lub Helego (Łk 3,23), mąż Maryi (Mt 1,16), który w oczach swoich ziomków uchodził za ojca Jezusa (Łk 4,22; J 1,45; 6,42). Potomek Dawida (Mt 1,20). Jego niechęć do publicznego oddalenia brzemiennej narzeczonej dowiodła, że był sprawiedliwym człowiekiem (Mt 1,19). Pogląd, że Józef był starszym mężczyzną, gdy poślubił Maryję, nie ma podstaw biblijnych – tradycja ta prawdopodobnie wyrosła z braku wzmianek o Józefie we fragmentach Ewangelii opowiadających o dorosłym życiu Jezusa.